مَم مَمِ شو ( آئین آفتاب خواهی مردم مازندران در گذشته)

نحوه انجام مم مم شو به این صورت بود که عده‌ای از جوانان روستا یا کودکان به اتفاق هم در یک مکان جمع می‌شدند. آنها لباس‌های کهنه به تن می‌کردند و با استفاده از ذغال، صورت همدیگر را سیاه می‌کردند. به دست یکی پارو می‌دادند. «دیزنون» یا سه پایه را به دست یکی دیگر می‌دادند یا روی سر او می‌گذاشتند، یکی دستش جارو و برخی ها هم در دستشان زنگوله بود یا آن را به پیراهن خود آویزان می‌کردند.
آنها به صورت دسته جمعی و هماهنگ در کوچه‌های روستا زیر باران حرکت می‌کردند و به خانه های روستا وارد می‌شدند. در این موقع یکی از همراهان با پارو گل را می‌گرفت و در هوا پخش می کرد یا آن را پرتاب می کرد، دیگری جارو را به گل می‌زد و آن را به دیوار خانه­‌ها می‌مالید. آنها در حیاط منازل در گل و لای بالا و پائین می‌پریدند و صاحبخانه را جهت دعا تحریک می‌نمودند.
مم مم شو علاوه بر اینکه نوعی آفتاب خواهی بود، یک نوع بازی و سرگرمی و تفریح سالم هم محسوب می‌شد و برای رفع کدورت‌ها و دور کردن ناراحتی‌ها انجام می‌گرفت. کودکان و جوانان در پایان کار، به قسمتی از روستا می‌رفتند و در زیر باران و در گل و لای، با یکدیگر کشتی می‌گرفتند و یا هدایایی که از خانه‌های مردم گرفته بودند می‌خوردند. این آیین امروزه از بین رفته است.

برگرفته از سایت بندپی